شماره ٦٤٦: اي مکان تو از مکان بيرون

اي مکان تو از مکان بيرون

سر امرت ز کن فکان بيرون

در وجودي و از وجود به در

در جهاني و از جهان بيرون

آسمان و زمين تو داري، تو

از زمين وز آسمان بيرون

فتنه اي در ميان فگنده ز عشق

خويشتن رفته از ميان بيرون

ساعتي نيستي ز دل خالي

نفسي نيستي ز جان بيرون

آن و اينت به فکر چون يابند؟

اي تو از فکر اين و آن بيرون

بنشيني و از نشستن خود

بينشاني و از نشان بيرون

آخر و اولي و بودن تو

ز آخر و اول زمان بيرون

چون دل اوحدي زبون تو شد

اين سخن رفتش از زبان بيرون