شماره ٦٦٥: اي آنکه، نيست جز بر يار انتعاش تو

اي آنکه، نيست جز بر يار انتعاش تو

بس مي خروشد آن سخن دل خراش تو

زرقي همي فروشي و شهري همي خري

دخل گزاف بنگر و خرج بلاش تو

گويي که: دين پرستم و دنيا پرست نه

وانگه ز بيست خواجه فزون تر معاش تو

بر روي راه اين دو سه حيوان، به راستي

کمتر ز دام نيست دم دانه پاش تو

گه راز خود ز خلق بپوشيده اي، ولي

روي زمين پرست ز تشويق فاش تو

فردا کجا خلاص دهي آن مريد را؟

کامروز قرض دار شد از بهر آش تو

با اوحدي مباف کرامات خود، که هيچ

کاري نمي رود ز بباش و مباش تو