شماره ٦٨٥: گر دهد يارت امان ايمن مشو

گر دهد يارت امان ايمن مشو

ور ببخشايد، به جان ايمن مشو

آن زمان کت گويد: اي من جمله تو

جمله مکرست، آن زمان ايمن مشو

روي او را گر ببيني آشکار

باز خواهد شد نهان، ايمن مشو

گر کنارت، گويد: از زر پر کنم

تا نبندي در ميان، ايمن مشو

وقت بيگاهست، ها! گامي بپوي

دزد همراهست، هان! ايمن مشو

گر شوي ايمن ز خوف دزد، نيز

از خلاف کاروان ايمن مشو

ور نماز و روزه گمراهت کند

از غرور اين و آن ايمن مشو

چون نهد ديوانه اي دانات نام

عاقلي؟ خود را بدان، ايمن مشو

از کرامات ار بپري در هوا

از هوا و از هوان ايمن مشو

اي که اندر بي نشاني مي روي

از حريف بي نشان ايمن مشو

اوحدي،چون سرش آمد بر زبان

سر نگه دار، از زبان ايمن مشو