شماره ٧٠٩: آنکه ميخواست مرا بيدل و بي يار شده

آنکه ميخواست مرا بيدل و بي يار شده

زود بينم چو خودش عاشق و غمخوار شده

اثري هم بکند زود يقين، مي دانم

گريه هاي شب اين ديده بيدار شده

مددي نيست که ديگر به منش باز آرد

آن ز پيش من دل خسته به آزار شده

اي رفيقان سفر، گر سر رفتن داريد

همتي با من محبوس گرفتار شده

جان فدا کرده و چون باد هوا گشته سبک

دل به غم داده و چون خاک زمين خوار شده

از غم آن تن همچون سمن و روي چو گل

گل گيتي همه در ديده من خار شده

خرقه پوشيدنم از عشق چرا دارد باز؟

من بسوزانمش اين خرقه زنار شده

نظري بر من و بر درد من و زاري من

اي به هجران تو من زارتر از زار شده

کار عشق تو بلاييست نبيني آخر؟

اوحدي را چو من اندر سر اين کار شده