شماره ٨٣٨: کاکل آن پسر ز پيشاني

کاکل آن پسر ز پيشاني

کرد ما را بدين پريشاني

حاصل ما ز زلف و عارض اوست

اشک چون خون و چشم چون خاني

شب اول چو روز دانستم

که کشد کار ما به ويراني

اي به رخسار آفتاب دوم

وي به ديدار يوسف ثاني

در کمند توييم و مي بيني

مستمند توييم و مي داني

عهد بستيم و نيستي راضي

دل بداديم و هم پشيماني

گر نياييم ياد ما نکني

ور بياييم رخ بگرداني

دل به دست تو بود، بشکستي

تن به حکم تو گشت و تو داني

حالم از قاصدان نمي شنوي

نامم از نامه بر نمي خواني

اوحدي را ز درد درمان کن

که بنالد ز درد و درماني