شماره ٨٥١: تبم دادي،نميپرسي که: اي بيمار من چوني؟

تبم دادي،نميپرسي که: اي بيمار من چوني؟

دلت چونست در عشق و تو با تيمار من چوني؟

به روز روشن از هجر تو من بس تيره حالم، تو

شب تيره ز دست نالهاي زار من چوني؟

بکار ديگران نيکو ميان بستي، شنيدم من

ببينم تا: چو کار افتد مرا در کار من چوني؟

ز مهمان خيالت هر شبي صد عذر ميخواهم

که: با تقصيرهاي ديده بيدار من چوني؟

بيازردي که من گفتم: بده زان لب يکي بوسه

من اين بسيار خواهم گفت، با آزار من چوني

ز دست هندوي زلفت نمييارم که چشمت را

بپرسم يکزمان، کاي ترک مردم خوار من چوني؟

دلم بردي، نمگويي که: خود چون زنده اي بيدل

غمت خوردم، نميپرسي که: اي غم خوار من، چو ني

گرم در صد بلا بيني مپرس از هيچ، سهلست آن

چو پرسي اين بپرس از من که: بي ديدار من چوني؟

منت پار آشنا بودم، عجب کامسال خود روزي

نپرسيدي ز من: کاي آشناي پار من، چوني؟

سرم بر آستان خويش ميبيني، نميگويي

که: اي بر آستان کم ز خاک خوار من، چوني؟

مرو با هر بدآموزي، بترس از آه دلسوزي

بپرس از اوحدي روزي که اي بيمار من، چوني؟