شماره ٥٦: عتاب و لطف ز ابروي گلرخان پيداست

عتاب و لطف ز ابروي گلرخان پيداست

صفاي هر چمن از روي باغبان پيداست

مرا که خرمن گل در کنار مي بايد

ازين چه سود که ديوار گلستان پيداست؟

گلي ز غنچه پيکان يار خواهم چيد

گشاد کار من از خانه کمان پيداست

به چشم بلبل مستي که عشق سرمه کشيد

رخ بهار ز آيينه خزان پيداست

به طرز تازه قسم ياد مي کنم صائب

که جاي طالب آمل در اصفهان پيداست