شماره ٧٠٦: مکن دراز به طعن فلک زبان گستاخ

مکن دراز به طعن فلک زبان گستاخ

ترنج دست قضا را مکن نشان گستاخ

نهاده اند ز هر خار در کمان تيري

مکن نگاه به گلهاي بوستان گستاخ

ز داغ شاه، نظرهاست هر شکاري را

مده ز دست درين صيدگه عنان گستاخ

نشان تير هوايي همان کماندارست

به قصد چرخ منه تير در کمان گستاخ

ز کاوکاو، شرربار مي شود آتش

منه به حرف کس انگشت در بيان گستاخ

ز عقل نيست به تيغ قضا زبان بازي

ميار زمزمه عشق بر زبان گستاخ

ز برق خرمن گل خانمان شبنم سوخت

به شاخ گل مگذاريد آشيان گستاخ

حريف ناوک غيرت نمي شوي صائب

به هر شکاري لاغر مکش گمان گستاخ